Donderdag, 20 juni 2013

Donderdag, 20 juni 2013

We staan om half zeven op. Anne-Marie heeft niet zo goed geslapen. We komen een beetje langzaam op gang dus. Het is nog erg fris. Dus we doen maar een extra shirt aan. Na een uurtje staan we met de rugzak op de rug voor de camper en lopen naar de shuttlebus.
Oei, Walter heeft zijn zonnebril vergeten. Toch maar snel even terug. Als we bij de halte voor de shuttlebus aankomen is het busje net weg. Nu moeten we wachten op de volgende. Omdat het nog geen acht uur is duurt dat een half uur. Na acht uur rijdt het busje ieder kwartier.
Stomme zonnebril!
Om acht uur rijden we dus met het busje naar het Visitor Centre. Daar moeten we overstappen op de shuttlebus die in het park rijdt. Deze shuttlebus brengt ons naar het beginpunt van de Angels Landing Trail. De totale lengte van de trail is acht kilometer (op en neer). Dat is niet zo lang, maar het hoogteverschil is 454 meter. We gaan dus 454 meter omhoog en weer 454 meter omlaag. De verwachting is dat we er 4 uur over zullen gaan doen. We starten de wandeling om even voor half negen. De wandeling is vrij populair, maar tegelijk ook vrij zwaar. Met name het laatste gedeelte is absoluut niet geschikt voor mensen met hoogtevrees.
Via een brug steken we de Virgin River over. Vervolgens gaan we over een verhard pad, dat in het begin vrij vlak is. Het einddoel van de wandeling is vanaf hier al zichtbaar, namelijk de uiterste punt van de hoge klif die schuin rechts voor ons ligt. Al snel bereiken we het eerste zware gedeelte van de trail: een serie switchbacks (bochten) waarmee een flink hoogteverschil overwonnen moet worden. Dit is een pittige klim, maar het gaat toch vrij vlot. Aan het einde van deze klim houden we een korte fotostop (een excuus om op adem te komen). Daarna lopen we over een afstand van enkele honderden meters door de diepe, smalle Refrigator Canyon. Dit gedeelte van de wandeling is vrij vlak. We bereiken nu een tweede serie switchbacks, die Walter’s Wiggles worden genoemd. Er zijn 21 bochten; de afstanden tussen de bochten zijn heel kort, maar het pad is hier wel bijzonder steil. We stoppen daarom een enkele keer om op adem te komen. Vervolgens komen we uit bij Scout’s Overlook, een open plek vanwaar we een mooi uitzicht hebben over het dal, dat inmiddels ver beneden ons ligt. De ondergrond bij Scout’s Overlook bestaat uit slickrock (gladde rotsplaten), het verharde pad eindigt hier. Op een waarschuwingsbord staat vermeld dat er sinds 2004 zes mensen zijn overleden doordat ze van de rotsen af zijn gevallen. Een Amerikaan weet te melden dat het aantal sterfgevallen nooit hoger oploopt dan zes. Het jaartal wordt echter wel aangepast. Toch maar voorzichtig doen dus.
Voor ons zien we het begin van het laatste deel van de wandeling, een rots waar we met behulp van enkele kettingen omhoog kunt klimmen. Rechts van ons ligt een diepe afgrond. Op deze plek haken de mensen met hoogtevrees en mensen die niet goed kunnen klimmen dan ook af. Na een eerste klim langs de kettingen gaan we weer een stuk naar beneden. Om vervolgens uit te komen bij een smalle bergkam die uit slickrock bestaat, met links en rechts van ons diepe afgronden. Het ziet er een beetje eng uit, maar als we er overheen lopen valt het eigenlijk wel mee. Het laatste stuk ga we – opnieuw met behulp van kettingen – nog eens flink omhoog; tijdens de laatste 800 meter van de trail stijgen we nog tot 150 meter boven het niveau van Scout’s Overlook. We zijn inmiddels behoorlijk vermoeid en dit stuk is best wel zwaar. We houden dus regelmatig een “fotostop”, maar zijn dan even niet in staat om foto’s te maken. Het andere excuus om een korte stop te maken dat we af en toe moeten stoppen om ruimte te maken voor tegenliggers. Op sommige plekken is het namelijk zo smal dat er echt maar één persoon tegelijk over het “pad” heen kan. Tegen half elf bereiken we de platte langgerekte top. The Angels have landed! We zijn helemaal trots op onszelf dat we hebben gehaald en de beloning is helemaal top. Het uitzicht over de vallei van Zion is GEWELDIG. We hadden gelezen dat het uitzicht vanaf Angel’s Landing behoort tot de mooiste binnen het Nationale Parkenstelsel. Dat zou dus wel eens kunnen kloppen. We genieten van het prachtige uitzicht, maken enkele foto’s, filmen een stukje, drinken een litertje water en rusten even uit. We spreken een mevrouw uit Florida. We hebben haar op de heenweg al een enkele keer zien lopen en ze besluit om samen met ons naar beneden te lopen. Het steile stuk langs de kettingen is naar beneden toe misschien niet zo zwaar als de heenweg, maar wel behoorlijk lastig. We doen voorzichtig, houden de kettingen goed vast waar nodig en komen weer veilig bij Scout’s Overlook. Tijdens de afdaling had Walter meer adem dan tijdens de klim en hij kan nu wel de nodige foto’s maken.
De rest van de route is nu relatief eenvoudig. Alles gaat bergaf. Soms wat steil, maar het kost duidelijk minder moeite dan de klim. Om half één staan we weer aan het begin van de trail. We zoeken het shuttlebusje op en laten ons afzetten bij de Zion Lodge. We nemen afscheid van de Amerikaanse mevrouw uit Florida. In het restaurant halen we twee grote cola’s en zoeken vervolgens een plaatsje op het gras in de schaduw van een grote boom. Daar ploffen we vervolgens behoorlijk vermoeid neer. We eten de croissants die we gisteren hebben gekocht en drinken onze emmer cola. We hebben een half uurtje nodig om bij te komen van onze inspanning. We zijn echter wel heel trots op onszelf. We hebben tenslotte een hele zware wandeling van vier uur volbracht. Onderweg hebben we velen zien terugkeren.
Anne-Marie wil nog even in het souvenirshopje rondkijken en Walter neemt voor de winkel plaats op een bankje in de schaduw. De man naast hem vertelt dat hij buschauffeur is van groepsreizen. Hij heeft nu een bus vol met “Dutch people from Danmark”. Nee, dat klopt niet zegt Walter. Als ze Dutch zijn dan komen ze uit Holland. Als ze uit Danmark komen dan zijn het Danisch. De chauffeur begrijpt er niets van. Hij gaat het onmiddellijk aan de gids vragen. Voordat Walter kan zeggen dat het niet zo belangrijk is rent de aardige man al weg. Vijf minuutjes later komt hij terug. They are from Belgium! Vervolgens schudt hij Walter de hand en gaat hij de bus vast starten. Als Anne-Marie terugkomt uit de winkel raken we in gesprek met een toerist uit Australië. Hij logeert in de dure Zion Lodge. Hij vertelt onder meer dat er door de zwakke Euro en de zwakke Amerikaanse dollar heel veel Australiërs op vakantie kunnen naar Europa en de Verenigde Staten. De dure Zion Lodge is voor hem dus helemaal niet zo duur.
We besluiten terug te gaan naar de camping. Als we daar aankomen zien we dat het zwembad dat gisteren gevuld was met schreeuwende kinderen nagenoeg helemaal leeg is. We gaan daarom lekker even zwemmen. Het water is heerlijk en als het enige aanwezige echtpaar met hun twee kinderen het zwembad verlaat hebben we een privézwembad. Wat een luxe en wat hebben we weer een geweldige dag. Als er na enige tijd andere mensen in ons privézwembad komen zwemmen besluiten we om terug te gaan naar de camper.
We gaan even douchen, Anne-Marie houdt een korte siësta en Walter begint alvast aan het verslag.
Rond zeven uur eten we in de camper. We zijn nu ongeveer door onze voorraden heen. Morgenavond zullen we buiten de deur eten en overmorgen gaan we de camper inleveren.
Als we gegeten hebben pakken we de e-readers en gaan we verder in het boek van Dan Brown. Bij Anne-Marie gaat om haft tien het lampje uit. Walter leest het boek uit en plaatst het verslag op internet. De foto’s zullen een dag moeten wachten. Vandaag was weer een topdag.