Dinsdag 15 juli 2014

Dinsdag, 15 juli 2014
We worden rond acht uur wakker. Helaas is dat acht uur Nederlandse tijd. In New York is het dus twee uur in de nacht. Toch nog maar even proberen te slapen. Gelukkig lukt dat nog prima. Als we weer wakker worden is het zes uur in de ochtend. We kunnen niet meer slapen en staan dus op. Omdat het zo vroeg is hoeven we ons echt niet te haasten. Om half acht verlaten we het hotel en lopen in de richting van het metrostation. We stoppen bij een eenvoudig ontbijtrestaurantje. Tijdens het ontbijt krijgen we tips van een mevrouw die jaren in New York heeft gewoond. Zij is hier nu op visite, maar woont tegenwoordig in Israel. Oooh, Israel, uw land is in oorlog met de Palestijnen. Beetje vervelend zegt ze, maar ze heeft er eigenlijk geen last van.
Na het ontbijt gaan we met de metro naar de Ferry naar Staten Island. Deze Ferry vaart van het zuidelijkste puntje van Manhattan naar Staten Island. De boot vaart langs het Vrijheidsbeeld en we hebben een prachtig uitzicht op de skyline van Manhattan. Het is jammer dat de hoogste gebouwen gedeeltelijk verdwijnen in de laaghangende bewolking. Maar ja, wat wil je: “Wolkenkrabbers“. Op de terugweg begint het een beetje open te trekken en hebben we een beter beeld van de Skyline. Mooi hoor.
Terug op Manhattan lopen we naar Wallstreet. Het ziet er zwart van de toeristen en er is heel veel politie en bewaking op de been. Als we naar het 9/11 memoriaal lopen wordt dat alleen maar erger. Op ieder hoek van de straat staan meerdere agenten. We komen na 15 jaar terug op de plek waar we in 1999 het World Trade Centre hebben zien staan. We hebben er toen boven op gestaan. Op de plaats waar de torens stonden is nu een monument gebouwd. Het bestaat uit twee enorme vierkante bakken waarin water naar beneden stroomt. Op de rand staan de namen van de slachtoffers. We moeten even terugdenken aan 1999, toen we boven op het oude World Trade Centre stonden. En we denken terug aan die verschrikkelijke beelden van 11 september 2001. We gaan even op een bankje zitten.
Vlak naast het monument is het nieuwe World Trade Centre gebouwd. De hoogte van het dak is 417 meter, wat gelijk is aan de hoogte van het oude World Trade Centre. Er staat echter een soort van antenne op van meer dan honderd meter. De totale hoogte bedraagt daarmee 541 meter. Als we aan de voet van de toren staan worden we duizelig als we omhoog kijken. Ongelofelijk, wat een gebouw. Als we om het gebouw heen lopen zien we dat er nog volop wordt gebouwd. Er komt onder andere een nieuw stationsgebouw. En ook dat wordt weer BIG.
We gaan vervolgens met de metro naar Times Square. Als we bovengronds komen worden we overvallen door de enorme drukte. Druk verkeer, enorm veel mensen en supergrote lichtreclames. We zoeken een restaurantje op om even te zitten en wat te eten. Na een eenvoudige Ceasar Salade zoeken we de drukte weer op. De bewolking is opengetrokken en de zon breekt door. Volgens de lichtreclames op Times Square is het 30 graden. Door de hoge luchtvochtigheid voelt het veel warmer. Omdat het nu best wel helder lijkt besluiten we naar de Top of the Rock te gaan. Dit uitzichtpunt boven op het Rockefeller Centre is volgens Maaike veel beter dan het uitzicht vanaf het Empire State Building. Als we echter kaartjes willen kopen vertelt de dame aan het loket ons dat het uitzicht boven heel slecht is. Het nieuwe World Trade Centre is zelfs niet zichtbaar. Het hangt helemaal in de wolken. We besluiten daarom om het morgen nog maar een keer te proberen. Als we buiten komen zien we dat de bewolking inderdaad weer is toegenomen. We besluiten naar Bryant Park te lopen. Als we daar aankomen begint het te regenen. We zijn precies op tijd bij een grote tent waaronder we kunnen schuilen. Een enorm onweer barst los. Het is druk onder de tent en een man spreekt ons aan. In 2012 was New York getroffen door orkaan Sandy. Er waren toen overstromingen geweest. We vertellen hem dat we in 2008 in New Orleans zijn geweest en de gevolgen van Katrina hebben gezien. Dan komt hij los: “Katrina was eigenlijk helemaal niet zo erg. Maar de overheid heeft express niet ingegrepen. Er hadden sluizen geopend moeten worden en dat was bewust niet gebeurd. Ze hebben de ramp bewust plaats laten vinden. Het was een complot”. Dat hebben wij weer. Lopen we zo’n dwaas tegen het lijf die overal een complottheorie over heeft. En door de regen kunnen we hem niet ontvluchten. We gaan allebei druk in de weer met onze mobiele telefoon. Dat werkt. Hij verdiept zich gelukkig in zijn krant.
Als na een half uur de regen over is lopen we naar Broadway. De Israëlische mevrouw van het ontbijt had verteld dat we heel goedkoop tickets zouden kunnen kopen voor een Broadwayshow. De prijzen vallen echter behoorlijk tegen. Ondanks de kortingen zullen we toch nog bijna $ 100 moeten betalen voor een kaartje van Les Miserables. We besluiten om dat maar over te laten gaan. We gaan de metro weer in en stappen uit in de buurt van Perry Street. Perry Street wordt ook wel Carry Street genoemd. 66 Perry Street is namelijk het huis waarin Carry Bradshaw uit de serie Sex and the City zou wonen. We maken dus even een foto van de woning en de rustig gelegen straat.
Om de hoek van Perry Street vinden we een leuk restaurantje. Hoewel het pas vijf uur is besluiten dat we voldoende honger hebben om te gaan dineren. We vragen aan de serveerster of Carry Bradshaw ook wel eens komt eten in het restaurant. Haha, lachen. De serveerster vertelt echter dat Sara Jessica Parker echt in deze buurt woont. Ze komt soms met haar kinderen langsgelopen.
Na het eten nemen we de metro terug naar het hotel. Het lichaam is moe en de voeten doen zeer. We nemen allebei een douche en kijken op bed twee afleveringen van Sex and the City die we op de laptop hebben staan.
Anne-Marie valt daarna snel in slaap en Walter schrijft het verslag, maar is te moe om de foto’s nog op de laptop te zetten. Morgen dan maar. Nu eerst slapen. Het is elf uur door.