Zondag, 20 juli 2014

Zondag, 20 juli 2014
We staan rond acht uur op. Op CNN gaat het nagenoeg uitsluitend over het neergeschoten vliegtuig. Voordat we eind vorig jaar besloten om naar Amerika te gaan hadden we nog het idee gehad om naar Indonesië te gaan. Als we dat plan hadden doorgezet dan hadden wij ook in dat vliegtuig kunnen zitten, bedenkt Anne-Marie. Daar moeten we maar niet aan denken. We hebben gisteren in de supermarkt sereal en melk gekocht, maar we zijn schaaltjes en lepels vergeten. Vlak bij ons motel is een Country Store & Deli. We rijden daar naar toe en kopen er schaaltjes en we krijgen van de mevrouw plastic lepels. “Hebt u misschien ook broodjes om te picknicken”? Mevrouw kan voor ons chicken-sandwiches maken. “Klinkt goed, doe maar“. “Coleslaw er bij”? “Klinkt goed, doe maar”. Na ons cereal ontbijt rijden we naar het park. We hebben besloten dat we vlak bij Big Meadows Lodge een wandeling zullen gaan doen welke de ranger ons gisteren heeft aangeraden. Plots staan er voor ons weer een aantal auto’s stil. We stoppen ook maar even. Walter pakt de camera en stapt uit. Samen met een andere man ziet Walter een beer in de bosjes. Hij zit echter zodanig achter de struiken dat er geen foto van te maken is. Jammer. We rijden verder naar de parkeerplaats waar de wandeling begint. Het eerste stuk is een breed pad, bergafwaarts. Daarna wordt het smaller en steiler. Het is erg vochtig, en dat wordt alleen maar erger als we bij een riviertje komen. Gelukkig is het niet warm vandaag. Ongeveer 20 graden. We stoppen even bij een mooie waterval voor een paar foto’s. Het pad gaat verderop omhoog en omlaag, maar vooral omhoog. De luchtvochtigheid is hoog dus we lopen lekker te zweten. We genieten echter volop van de prachtige natuur. Niet spectaculair, maar gewoon mooi. Het lijkt misschien wel een beetje op Luxemburg. Na bijna twee uur lopen komen we weer bij een waterval. We stoppen weer even voor foto’s. Vanaf dit punt is het nog ongeveer één mijl over een vlak pad terug naar de weg. Zo’n tweehonderd meter van de harde weg af ziet Walter iets in de struiken bewegen. Jawel hoor, een zwarte beer. Een flinke grote en niet meer dan tien meter van ons vandaan. Anne-Marie wordt wit en wil snel weg. Walter wil echter een foto maken. Dit is een unieke kans. De beer lijkt ons niet op te merken, hij snuffelt een beetje door de struiken. Hoewel we vlak bij hem staan, maken de struiken het lastig om een goede foto te maken. Intussen komt hij steeds dichter bij ons. Plots merkt hij ons op. Hij zet heel snel twee stappen in onze richting en begint te blazen als een boze kat. We deinzen terug en onze hartslag vliegt omhoog. De beer vond blijkbaar dat we te dicht bij kwamen en vond het nodig om ons een waarschuwing te geven. Het lijkt ons daarom verstandig om snel door te lopen. Vol adrenaline komen we aan bij de auto. Wow, een zwarte beer van heel dichtbij. Supergaaf.
We rijden naar een picknickplek vlak bij de Big Meadows Lodge. De chicken sandwidge is geweldig lekker. Bij de picknickplek is een souvenirwinkeltje. We willen graag een beersouvenir. Anne-Marie koopt een klein beertje voor thuis in de kast. Walter koopt een ansichtkaart met een beer er op om naar het werk te sturen en een petje. We vragen nog even aan de ranger hoe gevaarlijk de beer was. Er worden regelmatig beren gezien in het park, maar zo dichtbij. Dat blijkt toch wel bijzonder te zijn. De beren vallen normaal gesproken geen mensen aan, vertelt de ranger, maar het is beter om niet te dicht bij te komen.
We besluiten om even wat in de lodge te gaan drinken. De lobby is gezellig en er staan heerlijke banken om lekker onderuit te zakken met een glaasje drinken. Dat hebben we wel verdiend na onze wandeling van zo’n 2½ uur. De lobby heeft wifi en we whatsappen even met Lonneke. In Lieshout is het nog steeds heel heet, het wil maar niet regenen en Mirthe wil maar niet slapen.
Na ons drankje rijden we terug naar onze motelkamer. Bob vindt het blijkbaar niet nodig dat de kamer wordt schoongemaakt. Het bed is niet opgemaakt en er zijn geen schone handdoeken. Walter loopt met de gebruikte handdoeken naar Bob. “Hi there, how’re you doing”? zegt Bob. Voordat Walter antwoord kan geven vraagt hij of we schone handdoeken willen. Dat zou fijn zijn. Hij loopt naar achteren en komt snel met schone handdoeken terug. “How was your day”? vraagt Bob, maar in het antwoord is hij eigenlijk niet geïnteresseerd. Walter hoort zijn longen piepen als hij praat. Het lijkt niet zo goed te gaan met Bob.
We hebben op de kamer een folder gevonden van een Italiaans restaurant. We rijden er met de auto naar toe en genieten er van een heerlijke maaltijd. Anne-Marie lasagne en Walter een lekker pizza. Glaasje rode wijn voor Anne-Marie en een emmer Dr Pepper voor Walter. Kleine glazen kennen ze hier niet. Alleen maar big en very big.
Na het eten rijden we terug naar het hotel. Anne-Marie luistert even naar muziek en Walter schrijft het verslag van de afgelopen twee dagen. Uploaden gaat niet, er is geen wifi. We hebben hier zelfs geen bereik met onze gsm. Dat blijkt hier in de bergen niet vreemd te zijn.
Rond half elf gaan we slapen.