Zaterdag, 24 juni 2017

Zaterdag, 24 juni 2017

Bij ons in de Inn wordt geen ontbijt geserveerd. Onze serveerster gisteravond wist echter een goed restaurant voor het ontbijt. Slechts één straat verderop, The Schooner restaurant. Als we daar aankomen zien we een groot bord: We serve breakfast”. De deur is echter dicht, maar op het terras zien we een serveerster. “Bent u gesloten”, vragen we. “We gaan pas om negen uur open“, zegt ze. Beetje vreemd, klanten kunnen pas na negen uur ontbijten dus. We lopen even naar de supermarkt en kopen daar een paar broodjes. Dat smaakt ook prima.
Om half tien melden we ons bij het kantoor voor de walvistour. We moeten een verklaring tekenen dat de organisator niet verantwoordelijk is als er iets mis gaat en dan mogen we mee.
Er zitten maar drie andere gasten op onze boot. Behalve de kapitein/gids gaat er nog een man mee die een video gaat maken voor de website. Het is helder weer, de lucht is strakblauw en er is bijna geen wind. De zee is nagenoeg vlak. De kapitein zegt dat dit een van de beste dagen van het jaar is. We hebben dus geluk. Hij vertelt verder dat er een groep orka’s is gesignaleerd en dat we daar naar toe zullen varen. Het is een stukje de oceaan op. Het eerste stuk varen we tussen eilandjes door en we zien er zeeotters en een visarend. Als we op de open oceaan varen worden de golven iets hoger, maar het gaat heel soepel verder. Na zo’n drie kwartier varen komen we bij de orka’s. Er varen nog enkele ander boten. De boten moeten op minimaal 100 meter afstand blijven. De orka’s zijn echter goed te zien en ze lijken in een vrolijke bui. Regelmatig springen ze boven het water uit. De fotocamera maakt overuren. Het is echter lastig fotograferen met een 300 mm lens vanaf een wiebelende boot. We blijven geruime tijd bij de orka’s varen en het blijft geweldig om naar te kijken. Anne-Marie wordt een beetje misselijk van de wiebelende boot. Als we echter weer naar de kust varen gaat het snel weer beter. Als we weer tussen de eilandjes varen zien we een grijze walvis. Even later blijken het er zelfs twee te zijn. Ook hier komen we weer redelijk dichtbij. Soms steken ze de kop hoog omhoog uit het water. Het fototoestel wordt weer aan het werk gezet. We genieten met volle teugen. Voordat we weer aanmeren maken we nog een stop bij een visarend in een boom op een klein eilandje. En dan is het echt gedaan.
Het is dan tijd om te gaan lunchen. Het restaurant van vanmorgen is nu wel open en we krijgen een tafeltje op het terras. Het eten is er heerlijk en het is er ook erg lekker zitten. We kijken even op de camera naar de foto’s van deze ochtend en dan schrikken we ons een hoedje. We hebben 240 foto’s gemaakt en de eerste 120 zijn allemaal overbelicht. We vermoeden dat de telelens niet helemaal goed is aangedraaid. We kunnen geen andere verklaring vinden. Dit is dus echt balen.
Na het eten gaan we even op onze kamer uitbuiken. We vallen op bed neer en worden twee uur later wakker. Het heeft nu weinig zin meer om nog iets te gaan ondernemen. Anne-Marie gaat daarom uitgebreid gebruik maken van de soakertub in onze badkamer en Walter leest verder in zijn boek. Rond zes uur gaan we eten. Hetzelfde restaurant als van deze middag. En weer is het eten geweldig en genieten we van het heerlijke weer. Na het eten maken we een wandelingetje en besluiten dan om op de veranda van ons hotel een toetje en een kop thee te nemen. We kunnen dan nog genieten van het geweldige uitzicht. Als de zon op het punt staat om onder te gaan lopen we naar de aanlegsteiger van de watervliegtuigen om een foto te maken van de ondergaande zon. Een net geland watervliegtuigje taxiet net voor de zon door om het verhaal compleet te maken. Het koelt nu snel af en we gaan naar de kamer om het verslag te schrijven en te lezen. Om elf uur gaan we slapen. In Lieshout is zondag zeepkistenrace. Succes mannen.