Zondag, 18 juni 2017

Zondag, 18 juni 2017

We staan tegen acht uur op. We doen op ons gemak en zitten even voor negen uur aan het ontbijt. Dan komen we er pas achter dat we tot negen uur kunnen ontbijten. Er wordt echter niet moeilijk over gedaan als we nog even blijven zitten. Na het ontbijt pakken we de auto in en om half tien vertrekken we. Het oorspronkelijke plan was om naar Johnston Ridge Observatory te rijden. Daar moet een prachtig uitzicht zijn op Mount St Helens. Deze vulkaan is vooral bekend vanwege de verwoestende uitbarsting in 1980. Voor dit uitzicht is het echter wel vereist dat het helder weer is. De lucht zit echter zover we kunnen kijken helemaal dicht. Geen Mount Saint Helens voor ons dus. Het is niet koud, maar wel zwaar bewolkt en af en toe regent het. Geen echt vakantieweer dus. We rijden op de Interstate 5 richting Seattle en het is megadruk op de weg. Dit kennen we eigenlijk helemaal niet van de VS. Alleen rondom Los Angelos hebben we eerder zulke drukke snelwegen gehad. Rond twaalf uur zien we een outletstore naast de snelweg en we besluiten om daar een stop te maken. Na een groot uur winkelen eten we wat bij Denny’s en rijden dan verder. De zon is inmiddels doorgebroken, de thermometer staat op 25 graden en we kijken uit naar het zwembad bij ons hotel. Het lijkt echter alleen maar drukker te worden op de weg. Bovendien lijken de Amerikanen niets liever te doen dan van baan wisselen en bumper kleven. De verhalen dat Amerikanen zich op de snelweg keurig aan de regels houden zijn sprookjes. Er zitten soms echte dwazen tussen. We worden ingehaald door een auto met een “All you need is love” caravan achter zich, die tussen de 120 en 130 km per uur rijdt en daarbij van de ene naar de andere rijbaan wisselt om op die manier anderen links en rechts in te halen. Als het dan zo druk is moet dat er wel toe leiden dat er op een gegeven moment een ongeluk gebeurt of een file ontstaat. Dat laatste gebeurt dus ook. Zeker een half uur duurt de spookfile. Daarna rijden we weer. Als we Seattle naderen neemt het aantal rijbanen toe. Op een gegeven moment zijn er vijf rijbanen en ze zijn allemaal even druk. Dan komen er wegwerkzaamheden. De vijf banen worden in korte tijd gereduceerd tot twee rijbanen. Gevolg: weer een kilometerslange file. Pas als we Interstate 5 verlaten kunnen we weer met een normale snelheid rijden. We komen echter pas rond half zes bij ons hotel aan. En de zon is weer achter de wolken gekropen. We krijgen een keurige kamer op de bovenste verdieping. Het zwembad laten we even voor wat het is. We blijven hier drie nachten dus misschien komt dat nog wel goed. Als we ons hebben opgefrist gaan we eten bij een eetcafé naast het hotel. Goede sfeer, prima eten en niet te duur. Tegen half acht zijn we terug op de kamer. We pakken een boek en de laptop en gaan aan de rand van het zwembad zitten om te schrijven en te lezen. Rond negen uur wordt het te koud om buiten te zitten en gaan we weer naar binnen. Walter plaatst het verslag op internet. Vandaag hebben we geen foto’s gemaakt. Dus voor onze volgers: alleen maar lezen en geen plaatjes kijken.