Zondag, 9 juni 2013
Door: Walter
Blijf op de hoogte en volg Walter
12 Juni 2013 | Verenigde Staten, Grand Canyon
Zondag, 9 juni 2013
Bij het naar bed gaan gisterenavond de airco maar uitgezet. Afgelopen nacht werden we wakker van de kou. Nu werden we wakker van de warmte. Airco maar weer aan en een uurtje later weer uit. Daarna doorgeslapen tot kwart over zes. We blijven ook nu nog even liggen, maar staan om half zeven op. Het is nog fris genoeg om buiten te kunnen ontbijten. Daarna camper loskoppelen, alle spulletjes in de camper opbergen en we kunnen rijden. Als we Kingman uitrijden even tanken. Creditcard in het machine en héééé, hij doet het. Laat maar vollopen die tank. Bij precies $ 100 stopt hij. Toeval of is $ 100 het maximum. We weten het niet. De meter op het dashboard geeft aan dat de tank vol is. Rijden dus.
We gaan niet via de kortere Interstate, maar we nemen de Route 66. Deze historische route is niet meer de belangrijke route die het is geweest. De mensen die kilometers moeten overbruggen nemen tegenwoordig de kortere en snellere Interstate. Op de Route 66 is er dus weinig verkeer. Het landschap is dor en droog. Vlak naast de route loopt een spoorlijn. We zien regelmatig lange goederentreinen met de containers twee hoog op de wagons.
We stoppen bij de Hackberry General Store. Het Route 66 souvenirwinkeltje met de rode Corvette voor de deur is beroemd. We hebben het winkeltje een keer op Discovery gezien en het is afgebeeld op ansichtkaarten en kalenders. Drie jaar geleden hebben we hier een paar Route 66-bretels gekocht voor Maurice en deze zijn aan vervanging toe. Helaas, ze zijn niet meer voorhanden. Misschien in de toekomst weer. We krijgen een kaartje mee van de webshop. Als we onze weg vervolgen is het de beurt van Anne-Marie om te rijden. Ze heeft steeds met een grote mond gezegd dat zij ook met de grote camper zou gaan rijden, maar nu staat het zweet haar toch in de handen. De weg is echter zo goed als kaarsrecht en er is bijna geen verkeer. De cruisecontrol gaat aan en de zweetdruppeltjes verdwijnen. Geen centje pijn. Na een uur komen we aan in Seligman. Opnieuw de bekende Route 66 souvenirwinkeltjes. Camper aan de kant en op zoek naar bretels. Eerste winkeltje: We hebben ze wel gehad, maar al meer dan een jaar niet gezien. Misschien in Williams, daar zijn nog veel meer souvenirwinkels. Ok, jammer bedankt. Eigenwijs als we zijn proberen we toch de winkel van de buurvrouw ook maar even. En jawel, er hangt één paar in het rek. “Hebt u er nog meer mevrouw?” “Euh, even denken. Ik denk het niet. Hoeveel wilt u er hebben?” “Vier graag als het kan.” “Ik kijk even voor u.” Mevrouw komt terug met tas vol. Joepie, we zijn geslaagd. Maurice zal blij zijn.
We verlaten Route 66 en gaan via de Interstate naar Williams. Alex en Ingrid hadden ons aangeraden om het stadje te bezoeken. Voordat we het stadje binnenrijden stoppen we op een parkeerplaats om een broodje te eten. Vervolgens rijden we het stadje in. Het oogt ontzettend leuk. Volop leuke winkeltjes, restaurantjes, terrasjes, maar nergens plek om onze 30 voet lange camper te parkeren. We besluiten daarom maar om door te rijden naar de Grand Canyon. Een ritje van zo’n anderhalf uur. Het landschap is inmiddels minder droog en we zien steeds meer bomen. Bij de ingang van het park kopen we een parkpas waarmee we een jaar lang alle Nationale parken mogen bezoeken. Vervolgens rijden we door naar onze camping. De temperatuur is hier zo’n 10 tot 15 graden Celsius lager dan in Kingman, maar toch nog ongeveer 30° C. En ook hier weinig schaduw. We houden daarom voor de rest van de middag maar ons gemak. Aan het eind van de middag eten we in de schaduw van de camper. Langzaam begint de temperatuur te dalen. Na het eten gaan we met de shuttlebus naar de Rim. De zon gaat inmiddels langzaam onder. Vanuit enkele uitzichtpunten genieten we van de prachtige kleuren van de verschillende gesteenten in de kloof. We zijn echter niet de enigen. Dat heeft dan weer het voordeel dat er altijd wel iemand is de een foto van ons samen wil maken.
Als we terugkomen bij de camper is het inmiddels donker. We drinken nog wat in de inmiddels lekker afgekoelde buitenlucht voor onze camper en bekijken even de gemaakte foto’s op de laptop. Anne-Marie leest nog wat en Walter schrijft het verslag. Uploaden hoeft niet, we hebben hier geen wifi. Daarna gaan we slapen. De airco hoeft niet aan, het dakraampje kan open en we slapen onder een slaapzak. Joepie!
Bij het naar bed gaan gisterenavond de airco maar uitgezet. Afgelopen nacht werden we wakker van de kou. Nu werden we wakker van de warmte. Airco maar weer aan en een uurtje later weer uit. Daarna doorgeslapen tot kwart over zes. We blijven ook nu nog even liggen, maar staan om half zeven op. Het is nog fris genoeg om buiten te kunnen ontbijten. Daarna camper loskoppelen, alle spulletjes in de camper opbergen en we kunnen rijden. Als we Kingman uitrijden even tanken. Creditcard in het machine en héééé, hij doet het. Laat maar vollopen die tank. Bij precies $ 100 stopt hij. Toeval of is $ 100 het maximum. We weten het niet. De meter op het dashboard geeft aan dat de tank vol is. Rijden dus.
We gaan niet via de kortere Interstate, maar we nemen de Route 66. Deze historische route is niet meer de belangrijke route die het is geweest. De mensen die kilometers moeten overbruggen nemen tegenwoordig de kortere en snellere Interstate. Op de Route 66 is er dus weinig verkeer. Het landschap is dor en droog. Vlak naast de route loopt een spoorlijn. We zien regelmatig lange goederentreinen met de containers twee hoog op de wagons.
We stoppen bij de Hackberry General Store. Het Route 66 souvenirwinkeltje met de rode Corvette voor de deur is beroemd. We hebben het winkeltje een keer op Discovery gezien en het is afgebeeld op ansichtkaarten en kalenders. Drie jaar geleden hebben we hier een paar Route 66-bretels gekocht voor Maurice en deze zijn aan vervanging toe. Helaas, ze zijn niet meer voorhanden. Misschien in de toekomst weer. We krijgen een kaartje mee van de webshop. Als we onze weg vervolgen is het de beurt van Anne-Marie om te rijden. Ze heeft steeds met een grote mond gezegd dat zij ook met de grote camper zou gaan rijden, maar nu staat het zweet haar toch in de handen. De weg is echter zo goed als kaarsrecht en er is bijna geen verkeer. De cruisecontrol gaat aan en de zweetdruppeltjes verdwijnen. Geen centje pijn. Na een uur komen we aan in Seligman. Opnieuw de bekende Route 66 souvenirwinkeltjes. Camper aan de kant en op zoek naar bretels. Eerste winkeltje: We hebben ze wel gehad, maar al meer dan een jaar niet gezien. Misschien in Williams, daar zijn nog veel meer souvenirwinkels. Ok, jammer bedankt. Eigenwijs als we zijn proberen we toch de winkel van de buurvrouw ook maar even. En jawel, er hangt één paar in het rek. “Hebt u er nog meer mevrouw?” “Euh, even denken. Ik denk het niet. Hoeveel wilt u er hebben?” “Vier graag als het kan.” “Ik kijk even voor u.” Mevrouw komt terug met tas vol. Joepie, we zijn geslaagd. Maurice zal blij zijn.
We verlaten Route 66 en gaan via de Interstate naar Williams. Alex en Ingrid hadden ons aangeraden om het stadje te bezoeken. Voordat we het stadje binnenrijden stoppen we op een parkeerplaats om een broodje te eten. Vervolgens rijden we het stadje in. Het oogt ontzettend leuk. Volop leuke winkeltjes, restaurantjes, terrasjes, maar nergens plek om onze 30 voet lange camper te parkeren. We besluiten daarom maar om door te rijden naar de Grand Canyon. Een ritje van zo’n anderhalf uur. Het landschap is inmiddels minder droog en we zien steeds meer bomen. Bij de ingang van het park kopen we een parkpas waarmee we een jaar lang alle Nationale parken mogen bezoeken. Vervolgens rijden we door naar onze camping. De temperatuur is hier zo’n 10 tot 15 graden Celsius lager dan in Kingman, maar toch nog ongeveer 30° C. En ook hier weinig schaduw. We houden daarom voor de rest van de middag maar ons gemak. Aan het eind van de middag eten we in de schaduw van de camper. Langzaam begint de temperatuur te dalen. Na het eten gaan we met de shuttlebus naar de Rim. De zon gaat inmiddels langzaam onder. Vanuit enkele uitzichtpunten genieten we van de prachtige kleuren van de verschillende gesteenten in de kloof. We zijn echter niet de enigen. Dat heeft dan weer het voordeel dat er altijd wel iemand is de een foto van ons samen wil maken.
Als we terugkomen bij de camper is het inmiddels donker. We drinken nog wat in de inmiddels lekker afgekoelde buitenlucht voor onze camper en bekijken even de gemaakte foto’s op de laptop. Anne-Marie leest nog wat en Walter schrijft het verslag. Uploaden hoeft niet, we hebben hier geen wifi. Daarna gaan we slapen. De airco hoeft niet aan, het dakraampje kan open en we slapen onder een slaapzak. Joepie!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
