Woensdag, 19 juni 2013

Woensdag, 19 juni 2013

We staan om kwart over acht op. We hebben allebei niet zo best geslapen. Het duurde lang voordat we in slaap vielen en toen we eenmaal sliepen ging de telefoon van Walter af. Het duurt even voordat we in de gaten hebben wat er gebeurt. Walter klimt uit bed en pakt de telefoon. Te laat. Gebeld door: Privénummer! Bedankt!!!
Het ontbijten, wassen, aankleden en opruimen gaat weer in vakantietempo. Walter kijkt nog even op de site van de verslagen en ziet dat Hans heeft gereageerd. Uploaden blijkt een onscheidbaar samengesteld werkwoord. Het voltooid deelwoord is dus geupload. Helemaal bedankt Hans.
Om half tien zijn we klaar om Bryce Canyon te verlaten. We gaan vandaag naar Zion National Park. Als we het park van de oostkant benaderen is de route niet zo lang. We moeten dan vlak bij het park door een smalle tunnel genaamd de Zion-Mt. Carmel tunnel. Deze tunnel is in de twintiger jaren van de vorige eeuw aangelegd toen er nog niet zo veel grote voertuigen waren. Tegenwoordig mogen grote voertuigen alleen onder begeleiding, na betaling van een tolbedrag door de tunnel. Het overige verkeer wordt dan stilgezet. Alex en Ingrid hebben vorig jaar ook deze route genomen en dat ging prima. Toch heeft Walter er geen prettig gevoel bij. We besluiten daarom een andere route te nemen. Deze langere route is 100 km om. De extra benzine die we verbruiken is dus meer dan de kosten van de tol. Duur grapje, zo’n onprettig gevoel.
Even nadat we Bryce achter ons hebben gelaten rijden we door Red Canyon. Dit is een klein park waarvan de rotsen nog wel roder lijken dan van Bryce. Voordat we bedenken dat dit wel een fotostop waard is zijn we het echter al gepasseerd. Jammer. Na zo’n anderhalf uur rijden komen we bij de Interstate, onze snelweg. De maximum snelheid is hier 80 mijl per uur, dit is 128 km per uur. Deze maximum snelheid geldt voor alle voertuigen, dus ook voor de vrachtwagens. Walter rijdt vandaag en hij vindt 60 mijl per uur (96 km/u) ruim voldoende voor ons vrachtautootje. De vrachtwagens passeren ons dan ook veelvuldig met zo’n 130 km per uur. Als we een andere, langzamere camper inhalen besluit Walter ook maar eens om hert gaspedaal eens wat dieper in te trappen. We halen 75 mijl per uur (120 km/u), maar dan beginnen de pannen en het bestek achterin toch wel heel erg te rammelen. Toch zullen Henry en Maurice wel een beetje jaloers zijn: 120 km per uur met een vrachtwagen. Dat gaat in Nederland niet.
Rond één uur komen we aan in het plaatsje Hurricane. Hier hebben we drie jaar geleden twee nachten overnacht. Restaurant JB’s, direct voor het hotel was toen prima bevallen, dus daar gaan we nu lunchen. Walter besteld een sandwich en Anne-Marie gaat voor de garnalen. “All you can eat” staat er bij. Ze krijgt een enorme schaal garnalen voorgeschoteld. Ze begint er ijverig aan, maar heeft al snel in de gaten dat ze de garnalen nooit allemaal op zal kunnen. Als ze ongeveer een derde op heeft komt de serveerster vragen of er nog mer garnalen moeten komen. Het is tenslotte “All you van eat”. Nee, dank u wel, er is voldoende. En er blijft ook voldoende over. De sandwich van Walter was overigens ook ruim voldoende. Hij werd geserveerd met frieten en er mocht onbeperkt van de saladebar worden gegeten. Bovendien was de cola die we hadden besteld weer zo’n enorme emmer. Uiteraard half gevuld met ijs.
Als we het restaurant verlaten hebben we allebei veel te veel gegeten, maar het was wel lekker. Vanuit Hurricane is het nog drie kwartier rijden naar onze camping in Springdale aan de rand van het park.
Als we camper hebben geïnstalleerd houden we even siësta. De rit was vermoeiend en de volle buiken vragen om een pauze. Na een uurtje besluiten we dat we nog enkele boodschappen moeten doen. De supermarkt is een stukje lopen, maar we kunnen ook met de shuttlebus. Door het hele stadje rijdt een gratis shuttlebus. Opstappunt direct voor de camping. Dat is ideaal. Zeker gelet op de temperatuur. Het is vandaag 34 graden. De eigenaar van de supermarkt heeft goed in de gaten dat hij de enige supermarkt in de stad heeft en dat er heel veel toeristen komen die blijkbaar dollars genoeg hebben. Met andere woorden: de prijzen zijn fors. Gelukkig hebben we niet meer zo veel nodig. We brengen de boodschappen naar de camper en nemen vervolgens de shuttlebus naar het Visitor Center, We winnen advies in voor de wandeling naar Angels Landing. Deze vier uur durende wandeling hebben we voor morgen op de planning staan. Het belangrijkste advies: Vroeg starten. Het is dan niet zo druk en je bent voor de grootste hitte terug. Het zal morgen 36 graden worden.
Terug in de camper nuttigen we een lichte maaltijd. We moeten de fikse lunch van afgelopen middag een beetje compenseren.
Na het eten schrijft Walter het verslag en spoelt Anne-Marie de vermoeidheid van zich af in de douche. Het internet is hier lekker snel, dus het verslag en de foto’s zijn snel geupload (bedankt Hans). We gaan nog even lezen en leggen de spullen voor morgen alvast klaar. Rond half elf gaan we slapen. Morgen vroeg weer op.