14 juli 2014
Door: Walter
Blijf op de hoogte en volg Walter
17 Juli 2014 | Verenigde Staten, New York
Maandag, 14 juli 2014
Om zeven uur loopt de wekker af. We hebben gisteravond nog naar de huldiging van de nieuwe wereldkampioen Duitsland gekeken. We hebben dus iets te kort geslapen, maar daar hebben we geen last van. We gaan namelijk op vakantie.
Als we de laatste spulletjes hebben ingepakt, staat Annemieke voor de deur. Zij zal ons naar Düsseldorf brengen. De rit naar de luchthaven gaat soepel. Even na tien uur nemen we afscheid van Annemieke en gaan inchecken. Na kort zoeken vinden we de incheckbalies van Air Berlin. Een paar balies voor Nationaal en een paar voor Internationaal. Die laatste moeten we hebben dus. We zijn snel aan de beurt. “Waar gaat u naar toe“? “New York“, is ons antwoord. “Ooh, maar dan staat u aan de verkeerde balie“. De balie voor USA is nog een stuk verderop. Lekker duidelijk!
Bij de balie voor de USA staat een flinke rij. Het duurt dan ook even voor we aan de beurt zijn. Na het inchecken kunnen we door de veiligheidscontrole. We vrezen het ergste. In de krant was vermeld dat van alle elektrische apparatuur zou worden gecheckt of er wel een werkende batterij in zit. Telefoons, laptop en e-readers. Verder zijn we gewend dat de schoenen uit moeten en de riem af. Maar tot onze verbazing: niets van dat alles. Binnen een minuut zijn we door de controle. Ook de douane is supersnel gepiept. Voordat we boarden drinken we nog wat. Om 13.00 uur zitten we in het vliegtuig. Het is een modern toestel, met alle comfort die we ons kunnen wensen, behalve voldoende beenruimte. We zitten dus achteneenhalf uur behoorlijk krap. Maar, Air Berlin is lekker goedkoop en als we uitstappen zijn we de krappe zitplaatsen alweer vergeten.
De rij bij de douane is behoorlijk lang, maar er zijn veel douanemedewerkers aanwezig. Met een klein half uurtje hebben ook deze horde genomen. Onze bagage komt snel van de band en dan gaan we op zoek naar onze shuttlebus. We moeten daar een half uurtje op wachten. Tegen vijven zitten we met ongeveer tien andere toeristen in een aftands minibusje met een chauffeur die zonder navigatiesysteem de weg niet weet. De rit naar ons hotel duurt ongeveer een uur. Het is spitsuur, en zeker in Manhattan betekent dat meer stilstaan dan rijden. Erg is dat niet, we hebben genoeg te bekijken. Als we Manhattan binnenrijden begint het te regenen. Nadat de chauffeur ons hotel op ongeveer 100 meter heeft gepasseerd en een andere toerist twee kilometer verder heeft afgezet zijn wij aan de beurt. Als hij bijna bij ons hotel is kijkt hij vertwijfelt om zich heen. Volgens zijn navigatie zijn we er, maar hij ziet geen hotel. Links af draaien zeggen we tegen hem. Maar hij kijkt nogmaals naar zijn navigatie en dan weer om zich heen. “Links af draaien”, zeggen we nog een keer. Hij volgt onze aanwijzing op en jawel, Hotel Riverside Tower. “Hier moeten jullie zijn”, zegt hij triomfantelijk.
Ons hotel is een oud pand. Dat zien we direct. Na het inchecken moeten we met de lift naar de 14e etage. We passen met onze bagage net met ons tweeën in de kleine lift. Als je geen last hebt van claustrofobie, dan zul je het wel krijgen. Niet alleen de lift is klein. Ook de hotelkamer is piepklein. Gelukkig hebben we een suite geboekt. Dat betekent dat we € 5,- meer hebben betaald en dat we in plaats van één kamer, twee kamers hebben, met de badkamer in het midden. Dat klinkt erg luxe, maar dat is het niet echt. Op één kamer staat een bed van ongeveer 1.30 m breed. Dit bed vult ongeveer driekwart van de kamer. Hier kunnen we dus echt alleen maar slapen. Op de andere kamer staat een eenpersoons bed, een klein tafeltje en twee stoelen. Tussen de twee kamers in is de badkamer. Ook deze is erg klein. Een toilet en een douche met een totale oppervlakte van ongeveer één vierkante meter.
De kamer ruikt muf en het is er erg warm. Als we de airco aanzetten zijn beide problemen echter snel opgelost. We betalen voor deze kamer € 130 per nacht, het is klein, versleten en we zijn er toch helemaal tevreden mee. Het is voor Manhattan-begrippen goedkoop, we bevinden ons op loopafstand van Central Park en de metro is vlakbij. Helemaal goed dus.
We besluiten nog even een hapje te gaan eten. Maar omdat het weer begint te regenen willen we niet te ver lopen en belanden in een restaurant met een grote M. Na een hamburger kopen we in een kleine supermarkt een paraplu en lopen terug naar het hotel. Rond negen uur gaan we slapen. Ons lichaam denkt dat het al drie uur in de nacht is.
Om zeven uur loopt de wekker af. We hebben gisteravond nog naar de huldiging van de nieuwe wereldkampioen Duitsland gekeken. We hebben dus iets te kort geslapen, maar daar hebben we geen last van. We gaan namelijk op vakantie.
Als we de laatste spulletjes hebben ingepakt, staat Annemieke voor de deur. Zij zal ons naar Düsseldorf brengen. De rit naar de luchthaven gaat soepel. Even na tien uur nemen we afscheid van Annemieke en gaan inchecken. Na kort zoeken vinden we de incheckbalies van Air Berlin. Een paar balies voor Nationaal en een paar voor Internationaal. Die laatste moeten we hebben dus. We zijn snel aan de beurt. “Waar gaat u naar toe“? “New York“, is ons antwoord. “Ooh, maar dan staat u aan de verkeerde balie“. De balie voor USA is nog een stuk verderop. Lekker duidelijk!
Bij de balie voor de USA staat een flinke rij. Het duurt dan ook even voor we aan de beurt zijn. Na het inchecken kunnen we door de veiligheidscontrole. We vrezen het ergste. In de krant was vermeld dat van alle elektrische apparatuur zou worden gecheckt of er wel een werkende batterij in zit. Telefoons, laptop en e-readers. Verder zijn we gewend dat de schoenen uit moeten en de riem af. Maar tot onze verbazing: niets van dat alles. Binnen een minuut zijn we door de controle. Ook de douane is supersnel gepiept. Voordat we boarden drinken we nog wat. Om 13.00 uur zitten we in het vliegtuig. Het is een modern toestel, met alle comfort die we ons kunnen wensen, behalve voldoende beenruimte. We zitten dus achteneenhalf uur behoorlijk krap. Maar, Air Berlin is lekker goedkoop en als we uitstappen zijn we de krappe zitplaatsen alweer vergeten.
De rij bij de douane is behoorlijk lang, maar er zijn veel douanemedewerkers aanwezig. Met een klein half uurtje hebben ook deze horde genomen. Onze bagage komt snel van de band en dan gaan we op zoek naar onze shuttlebus. We moeten daar een half uurtje op wachten. Tegen vijven zitten we met ongeveer tien andere toeristen in een aftands minibusje met een chauffeur die zonder navigatiesysteem de weg niet weet. De rit naar ons hotel duurt ongeveer een uur. Het is spitsuur, en zeker in Manhattan betekent dat meer stilstaan dan rijden. Erg is dat niet, we hebben genoeg te bekijken. Als we Manhattan binnenrijden begint het te regenen. Nadat de chauffeur ons hotel op ongeveer 100 meter heeft gepasseerd en een andere toerist twee kilometer verder heeft afgezet zijn wij aan de beurt. Als hij bijna bij ons hotel is kijkt hij vertwijfelt om zich heen. Volgens zijn navigatie zijn we er, maar hij ziet geen hotel. Links af draaien zeggen we tegen hem. Maar hij kijkt nogmaals naar zijn navigatie en dan weer om zich heen. “Links af draaien”, zeggen we nog een keer. Hij volgt onze aanwijzing op en jawel, Hotel Riverside Tower. “Hier moeten jullie zijn”, zegt hij triomfantelijk.
Ons hotel is een oud pand. Dat zien we direct. Na het inchecken moeten we met de lift naar de 14e etage. We passen met onze bagage net met ons tweeën in de kleine lift. Als je geen last hebt van claustrofobie, dan zul je het wel krijgen. Niet alleen de lift is klein. Ook de hotelkamer is piepklein. Gelukkig hebben we een suite geboekt. Dat betekent dat we € 5,- meer hebben betaald en dat we in plaats van één kamer, twee kamers hebben, met de badkamer in het midden. Dat klinkt erg luxe, maar dat is het niet echt. Op één kamer staat een bed van ongeveer 1.30 m breed. Dit bed vult ongeveer driekwart van de kamer. Hier kunnen we dus echt alleen maar slapen. Op de andere kamer staat een eenpersoons bed, een klein tafeltje en twee stoelen. Tussen de twee kamers in is de badkamer. Ook deze is erg klein. Een toilet en een douche met een totale oppervlakte van ongeveer één vierkante meter.
De kamer ruikt muf en het is er erg warm. Als we de airco aanzetten zijn beide problemen echter snel opgelost. We betalen voor deze kamer € 130 per nacht, het is klein, versleten en we zijn er toch helemaal tevreden mee. Het is voor Manhattan-begrippen goedkoop, we bevinden ons op loopafstand van Central Park en de metro is vlakbij. Helemaal goed dus.
We besluiten nog even een hapje te gaan eten. Maar omdat het weer begint te regenen willen we niet te ver lopen en belanden in een restaurant met een grote M. Na een hamburger kopen we in een kleine supermarkt een paraplu en lopen terug naar het hotel. Rond negen uur gaan we slapen. Ons lichaam denkt dat het al drie uur in de nacht is.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
