Maandag, 4 augustus 2014
Door: Walter
Blijf op de hoogte en volg Walter
09 Augustus 2014 | Verenigde Staten, Miami Beach
Maandag, 4 augustus 2014
We staan vroeg op, want we gaan vandaag terug naar het vaste land en we zijn bang dat het weer zo enorm druk zal zijn op de weg als afgelopen zaterdag. Ook nu heeft het weer flink geregend vannacht. Als we echter om acht uur aan het ontbijt zitten is het droog. We eten dus weer in de tuin. De Fransen gaan vandaag snorkelen. We wensen ze veel plezier en hopen voor hen dat de zon nog gaat schijnen, want het is nog wel bewolkt. Wij zitten om kwart voor negen in de auto. De drukte op de weg valt erg mee en rond de middag zijn we al bij Miami. Anne-Marie ziet een Ikea naast de snelweg. Ze wil graag zien hoe een Ikea er in de Verenigde Staten uitziet. We gaan dus van de weg af en rijden naar de Ikea. Het is een spiksplinternieuwe Ikea. Zo nieuw zelfs dat hij nog niet is geopend. Helaas, verder rijden dan maar weer. We rijden door naar een Outletmall even buiten Miami. Als we daar aankomen gaan we eerst even iets eten bij een Applebees. Na het eten naar de mall. De parkeerplaats staat bijna helemaal vol. We moeten zoeken naar een parkeerplekje op een supergrote parkeerplaats. De mall is enorm groot. Zo’n grote mall hebben we niet eerder gezien. En, het is er enorm druk. Het is toch Maandag. Hoeven de Amerikanen niet te werken op Maandag? Ook in de winkels is het overal even druk. Het personeel is er behoorlijk arrogant. We worden amper aangekeken. Ze hebben meer aandacht voor zichzelf dan voor de klanten. We hebben hier snel genoeg van en gaan de auto weer zoeken. Adres van ons hotel in de Tomtom inkloppen en rijden. Het eerste stukje gaat prima, daarna wordt het snel drukker. We staan zelfs een heel stuk in de file. In Amerika geldt voor de snelweg het principe: Stay in your lane. Je mag dus gewoon rechts inhalen. De Amerikanen hier willen echter maar één ding: inhalen. Of het nu rechts is, of links is, het maakt niet uit. Overal waar een plekje is waar ze in kunnen halen doen ze het. Ze blijven daarbij niet op dezelfde rijbaan, maar lijken er een sport van te maken om zo veel mogelijk van baan te veranderen. Weinig “stay in your lane” dus. De maximum snelheid van 55 mijl per uur wordt als het mogelijk is ook massaal genegeerd. Het is dus flink opletten op de snelwegen rondom Miami. Het laatste stukje naar Miami Beach is het gelukkig wat rustiger. Rond half vijf staan we met onze auto voor ons hotel in Miami Beach. Het hotel is gelegen in de beroemde Art Deco wijk en ook ons hotel is in de Art Deco stijl. We mogen de auto even voor het hotel laten staan als we inchecken en de bagage naar de kamer brengen. We krijgen ondanks ons verzoek geen kamer op de bovenste verdieping, maar wel een kamer met een tussendeur. Snel even bij de receptie vragen of dat anders kan. De dame achter de receptie zal uitzoeken of het anders kan. Wij gaan in de tussentijd onze auto terugbrengen naar de verhuurder op de luchthaven. We hebben de auto hier in Miami Beach toch niet meer nodig. Bovendien kost het ook nog eens $35 per dag om de auto te parkeren. We gaan de auto dus inleveren. Het ritje naar de luchthaven gaat gedeeltelijk weer over de drukke snelweg. Drie kwartier later zijn we bij de car rental return. Laatste spulletjes uit de auto halen en de sleutels afgeven. We hebben met deze auto 2.600 mijl gereden. Met de eerste auto hadden we ruim 300 mijl gereden. In totaal dus 2.900 mijl. Dat is ruim 4.600 kilometer. Flinke afstand toch weer.
We kunnen nu met de bus terug naar ons hotel. Lijn 150 stopt bij ons hotel voor de deur. Helemaal ideaal. Met deze bus kunnen we donderdag ook naar de luchthaven. Als we met de bus in drie kwartier naar ons hotel rijden begint het flink te regenen. We hebben in deze gewonen simpele stadsbus wel internet. Luxe toch.
Rond half zeven zijn we terug bij ons hotel. De dame achter de receptie heeft een andere kamer voor ons geregeld. We hebben van haar een free upgrade gekregen zegt ze, Vierde etage en geen tussendeur. Onze bagage is al voor ons verplaatst. Helemaal fijn. Nog één vraagje. Is er internet? Wel internet, maar niet gratis. $10 per dag. Laat maar, dank u wel. Als we op onze kamer komen ziet deze er exact hetzelfde uit als de vorige kamer, dus waar de update uit bestaat is ons niet helemaal duidelijk. Maar er is nu geen kamer boven ons en er is geen tussendeur. Lekker rustig dus.
We gaan een hapje eten in het restaurant tegenover ons hotel. Leuk zitten, lekker eten en gratis internet. Als we na afloop de rekening krijgen zien we dat er al een 18% fooi is bijgeteld. Dat tikt lekker aan. Later horen we dat dit in Miami gebruikelijk is en dat alle restaurants dit deden tot en met 2013. Toen heeft de IRS, jawel, de Amerikaanse belastingdienst, heeft ingegrepen. Als er een automatisch een fooi op de rekening staat, dan moet de werkgever hierover loonbelasting afdragen. Als het er niet automatisch op staat dan hoeft het dus niet. Sommige restaurants doen het nog steeds en dragen dus loonbelasting af over de fooi. Je kan overigens vragen om de fooi van de rekening te laten verwijderen. In de praktijk gebeurt dat natuurlijk maar heel zelden.
Bij het afrekenen ziet Walter dat hij een munt van één dollar in zijn beurs heeft. En als hij nog wat verder kijkt ziet hij dat hij er zelfs vier heeft. Munten van één dollar? We wisten niet dat die bestonden. We hebben ze ook nog nooit gezien. Zijn ze wel echt? Even vragen aan de ober. Ja, hoor, ze zijn echt. Later lezen we op internet dat er een beperkt aantal dollarmunten in omloop is. De Amerikanen willen ze eigenlijk liever niet. Een dollar hoort van papiergeld te zijn, vinden ze. We kunnen ons niet meer herinneren waar we ze hebben gekregen. We vermoeden uit een frisdrankautomaat in de Everglades.
Na het eten lopen we even een stukje door naar Lincoln Road, een leuke winkelstraat met veel restaurantjes. We zijn echter moe en lopen snel terug naar ons hotel. Als we even tv kijken blijkt dat de muren zo ongeveer van karton zijn. We horen de muziek bij de buren. Maar dat is niet alles. Ze zijn heel ijverig leuke spelletjes aan het spelen en vooral de dame maakt daarbij veel geluid. Lachen. Tegen half twaalf gaan we slapen. Rond half twee worden we echter wakker. De buren zijn weer aan het spelen. Ze weten nu echter van geen ophouden. Het gekreun en gesteun gaat door tot vier uur. Het lachen is ons dan al lang vergaan. Wat gebruiken die mensen? Viagra, Extacy? Als het uiteindelijk stil wordt vallen we snel in slaap.
We staan vroeg op, want we gaan vandaag terug naar het vaste land en we zijn bang dat het weer zo enorm druk zal zijn op de weg als afgelopen zaterdag. Ook nu heeft het weer flink geregend vannacht. Als we echter om acht uur aan het ontbijt zitten is het droog. We eten dus weer in de tuin. De Fransen gaan vandaag snorkelen. We wensen ze veel plezier en hopen voor hen dat de zon nog gaat schijnen, want het is nog wel bewolkt. Wij zitten om kwart voor negen in de auto. De drukte op de weg valt erg mee en rond de middag zijn we al bij Miami. Anne-Marie ziet een Ikea naast de snelweg. Ze wil graag zien hoe een Ikea er in de Verenigde Staten uitziet. We gaan dus van de weg af en rijden naar de Ikea. Het is een spiksplinternieuwe Ikea. Zo nieuw zelfs dat hij nog niet is geopend. Helaas, verder rijden dan maar weer. We rijden door naar een Outletmall even buiten Miami. Als we daar aankomen gaan we eerst even iets eten bij een Applebees. Na het eten naar de mall. De parkeerplaats staat bijna helemaal vol. We moeten zoeken naar een parkeerplekje op een supergrote parkeerplaats. De mall is enorm groot. Zo’n grote mall hebben we niet eerder gezien. En, het is er enorm druk. Het is toch Maandag. Hoeven de Amerikanen niet te werken op Maandag? Ook in de winkels is het overal even druk. Het personeel is er behoorlijk arrogant. We worden amper aangekeken. Ze hebben meer aandacht voor zichzelf dan voor de klanten. We hebben hier snel genoeg van en gaan de auto weer zoeken. Adres van ons hotel in de Tomtom inkloppen en rijden. Het eerste stukje gaat prima, daarna wordt het snel drukker. We staan zelfs een heel stuk in de file. In Amerika geldt voor de snelweg het principe: Stay in your lane. Je mag dus gewoon rechts inhalen. De Amerikanen hier willen echter maar één ding: inhalen. Of het nu rechts is, of links is, het maakt niet uit. Overal waar een plekje is waar ze in kunnen halen doen ze het. Ze blijven daarbij niet op dezelfde rijbaan, maar lijken er een sport van te maken om zo veel mogelijk van baan te veranderen. Weinig “stay in your lane” dus. De maximum snelheid van 55 mijl per uur wordt als het mogelijk is ook massaal genegeerd. Het is dus flink opletten op de snelwegen rondom Miami. Het laatste stukje naar Miami Beach is het gelukkig wat rustiger. Rond half vijf staan we met onze auto voor ons hotel in Miami Beach. Het hotel is gelegen in de beroemde Art Deco wijk en ook ons hotel is in de Art Deco stijl. We mogen de auto even voor het hotel laten staan als we inchecken en de bagage naar de kamer brengen. We krijgen ondanks ons verzoek geen kamer op de bovenste verdieping, maar wel een kamer met een tussendeur. Snel even bij de receptie vragen of dat anders kan. De dame achter de receptie zal uitzoeken of het anders kan. Wij gaan in de tussentijd onze auto terugbrengen naar de verhuurder op de luchthaven. We hebben de auto hier in Miami Beach toch niet meer nodig. Bovendien kost het ook nog eens $35 per dag om de auto te parkeren. We gaan de auto dus inleveren. Het ritje naar de luchthaven gaat gedeeltelijk weer over de drukke snelweg. Drie kwartier later zijn we bij de car rental return. Laatste spulletjes uit de auto halen en de sleutels afgeven. We hebben met deze auto 2.600 mijl gereden. Met de eerste auto hadden we ruim 300 mijl gereden. In totaal dus 2.900 mijl. Dat is ruim 4.600 kilometer. Flinke afstand toch weer.
We kunnen nu met de bus terug naar ons hotel. Lijn 150 stopt bij ons hotel voor de deur. Helemaal ideaal. Met deze bus kunnen we donderdag ook naar de luchthaven. Als we met de bus in drie kwartier naar ons hotel rijden begint het flink te regenen. We hebben in deze gewonen simpele stadsbus wel internet. Luxe toch.
Rond half zeven zijn we terug bij ons hotel. De dame achter de receptie heeft een andere kamer voor ons geregeld. We hebben van haar een free upgrade gekregen zegt ze, Vierde etage en geen tussendeur. Onze bagage is al voor ons verplaatst. Helemaal fijn. Nog één vraagje. Is er internet? Wel internet, maar niet gratis. $10 per dag. Laat maar, dank u wel. Als we op onze kamer komen ziet deze er exact hetzelfde uit als de vorige kamer, dus waar de update uit bestaat is ons niet helemaal duidelijk. Maar er is nu geen kamer boven ons en er is geen tussendeur. Lekker rustig dus.
We gaan een hapje eten in het restaurant tegenover ons hotel. Leuk zitten, lekker eten en gratis internet. Als we na afloop de rekening krijgen zien we dat er al een 18% fooi is bijgeteld. Dat tikt lekker aan. Later horen we dat dit in Miami gebruikelijk is en dat alle restaurants dit deden tot en met 2013. Toen heeft de IRS, jawel, de Amerikaanse belastingdienst, heeft ingegrepen. Als er een automatisch een fooi op de rekening staat, dan moet de werkgever hierover loonbelasting afdragen. Als het er niet automatisch op staat dan hoeft het dus niet. Sommige restaurants doen het nog steeds en dragen dus loonbelasting af over de fooi. Je kan overigens vragen om de fooi van de rekening te laten verwijderen. In de praktijk gebeurt dat natuurlijk maar heel zelden.
Bij het afrekenen ziet Walter dat hij een munt van één dollar in zijn beurs heeft. En als hij nog wat verder kijkt ziet hij dat hij er zelfs vier heeft. Munten van één dollar? We wisten niet dat die bestonden. We hebben ze ook nog nooit gezien. Zijn ze wel echt? Even vragen aan de ober. Ja, hoor, ze zijn echt. Later lezen we op internet dat er een beperkt aantal dollarmunten in omloop is. De Amerikanen willen ze eigenlijk liever niet. Een dollar hoort van papiergeld te zijn, vinden ze. We kunnen ons niet meer herinneren waar we ze hebben gekregen. We vermoeden uit een frisdrankautomaat in de Everglades.
Na het eten lopen we even een stukje door naar Lincoln Road, een leuke winkelstraat met veel restaurantjes. We zijn echter moe en lopen snel terug naar ons hotel. Als we even tv kijken blijkt dat de muren zo ongeveer van karton zijn. We horen de muziek bij de buren. Maar dat is niet alles. Ze zijn heel ijverig leuke spelletjes aan het spelen en vooral de dame maakt daarbij veel geluid. Lachen. Tegen half twaalf gaan we slapen. Rond half twee worden we echter wakker. De buren zijn weer aan het spelen. Ze weten nu echter van geen ophouden. Het gekreun en gesteun gaat door tot vier uur. Het lachen is ons dan al lang vergaan. Wat gebruiken die mensen? Viagra, Extacy? Als het uiteindelijk stil wordt vallen we snel in slaap.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
