Donderdag, 17 juli 2014

Donderdag, 17 juli 2014
We staan rond zeven uur op. We waren wel al iets eerder wakker, maar het beginnen al weer normale tijden te worden. Als we ons hebben gewassen en aangekleed, pakken we onze spulletjes weer in. We gaan New York vandaag verlaten en we gaan met de bus naar Washington DC. We lopen met onze bagage naar ons ontbijtrestaurantje. We bestellen binnen een broodje en eten buiten op een bankje. Het is te druk om met bagage naar binnen te gaan. Na het ontbijt gaan we iets doen wat New-Yorkers heel gewoon vinden. We staan langs de weg, Anne-Marie steekt haar hand op en roept: “taxi”. Binnen 10 seconden stopt er een taxi. Gaaaaaaf!!! De taxi brengt ons naar de opstapplaats van de bus.
Walter heeft enkele maanden geleden een uurtje gegoogeld om uit te vinden hoe we het beste van New York naar Washington kunnen gaan. Van Alex wisten we al dat we het beste met de bus kunnen gaan. Maar er zijn nogal wat busmaatschappijen. We hebben toen gekozen voor Megabus.com. Megabus was de enige maatschappij waarbij we de beste plaatsen in de bus konden reserveren. Het reserveren van een plaats kost $ 7 per persoon, maar Megabus is veruit de goedkoopste maatschappij. In totaal zijn we $13,50 per persoon kwijt voor een busrit van ruim 4,5 uur. De bus is een dubbeldekker en we hebben plaatsen bovenin, boven de chauffeur. We hebben dus hetzelfde uitzicht als de chauffeur. Echt leuk.
We vetrekken om 9.00 uur. De zitplaatsen zijn echter een beetje krap en dan duurt 4,5 uur toch best wel lang.
Even na half twee eindigt onze busreis bij het busstation in Washington. We laten ons met een taxi naar ons hotel brengen. Het weer is hier prachtig. Het is ongeveer 30 graden en de zon schijnt. Ons hotel ziet er netjes uit en we worden helemaal blij als we onze kamer zien. Het slaapgedeelte is enorm groot. Midden in de kamer een megagroot bed. Naast de slaapkamer is een keuken met een kookgedeelte en een grote koelkast. Ook de badkamer is groot en de douche is helemaal geweldig. Grote douchekop en heel veel waterdruk. Super!! We zijn een beetje duf van de lange busreis, maar we hebben vandaag nog meer op het programma staan. Eerst willen we naar Arlington. Als we ons hebben opgefrist lopen we naar het metrostation. Daar moeten we eerst een metrokaartje kopen. Er staan machines om een kaartje te kopen, maar het systeem is ons totaal onduidelijk. We vragen hulp van een medewerker. Volgens hem moeten we een Smartcard kopen. Dat moet bij een aparte machine. Die machine is echter stuk. De medewerker laat ons voorbij de metropoortjes en zegt dat we de Smartcard op een ander station moeten kopen. Het station dat hij noemt is echter de andere kant op. Dat doen we dus niet. We nemen de metro naar Arlington. Lekker gratis ritje denken we nog. Als we bij Arlington arriveren komen we er achter. Het systeem is ongeveer hetzelfde als bij onze trein. Je moet bij het begin van de rit aanmelden en bij het einde afmelden. Probleem is echter dat we bij het afmelden door een poortje moeten. Omdat we geen kaart hebben kunnen we er niet uit. We zien een medewerker: Help! We leggen de man uit wat er aan de hand is. We moeten een Smartcard hebben en we willen er uit. De man helpt ons langs de poortjes en loopt mee naar de machine. De Smartcard kopen is ook dan weer een probleem. Als we onze creditcard willen gebruiken moeten we onze zipcode invullen. De zipcode is een soort van postcode. We hebben dit in New York ook meegemaakt. Daar moesten we 5 nullen intoetsen. Dit werkt hier echter niet. De medewerker weet het ook even niet. Anne-Marie weet het wel: gewoon met cash betalen. Lekker ouderwets. We bedanken de medewerker en lopen naar buiten. Terwijl we naar buiten lopen bedenken we dat we de rit dus niet hebben betaald. Die kleine financiële meevaller valt dan maar weg tegen het tijdverlies.
Op de militaire begraafplaats Arlington gaan we eerst naar het graf van de onbekende soldaat. Daar wonen we de wisseling van de wacht bij. De soldaat die op wacht staat wordt afgelost door een ander. Dit gebeurt met een toneelstukje dat door de militairen erg serieus wordt genomen. Alle toeschouwers moeten tijdens dit gebeuren gaan staan en iedereen is doodstil. De Amerikanen vinden het prachtig en eigenlijk is het dat ook wel.
Nadat de wacht is afgelost lopen we naar het graf van John F. Kennedy, zijn vrouw Jackelin Onassis-Bouvier-Kennedy en twee van hun kinderen.
Even buiten de begraafplaats staat het oorlogsmonument Iwo Jima. Het monument is groter dan we hadden gedacht. We maken enkele foto’s en lopen dan terug naar de metro. We zijn moe en hebben honger. We stappen in het centrum van Washington uit de metro en zoeken een restaurantje om iets te eten. Nu struikel je in de USA overal over allerlei eettentjes, maar nu we moe zijn en honger hebben kunnen we even niets vinden. Na even zoeken vinden we een leuk, chique terras vlak bij het Witte Huis. Na een heerlijke maaltijd zijn we weer een beetje bijgetankt. We lopen naar het Washington Monument. Dit is de obelisk midden in Washington, tussen het Capitool en het Lincoln Memorial. We hebben via internet kaartjes besteld om in het monument te mogen. Met een lift gaan we helemaal naar boven en kunnen aan vier zijden uitkijken over Washington. Het uitzicht is fantastisch. We zien onder meer het Capitool, het Witte Huis en Lincoln Memorial. Kei leuk. Vanaf de obelisk lopen we in een half uurtje terug naar het hotel. Als we daar aankomen zijn we behoorlijk afgemat. Anne-Marie gaat even douchen en Walter zet de tv aan. Boven Oekraine is een vliegtuig neergestort. Waarschijnlijk uit de lucht geschoten. Er zijn waarschijnlijk bijna 300 doden. Even later zien we pas dat het om een vliegtuig gaat dat uit Amsterdam kwam. Heel veel Nederlanders aan boord. Op internet lezen we dat Rutte geen uitspraken doet voordat er onderzoek is gedaan. De Amerikanen weten echter al snel te melden dat het vliegtuig door Oekraïense Seperatisten is neergehaald. Ze zouden hebben gedacht dat ze een Oekraïeens jachtvliegtuig uit de lucht hadden geschoten. Verschrikkelijk. We horen later dat er bijna 200 Nederlanders aan boord waren.
We zijn zo moe van deze dag dat we rond tien uur gaan slapen.