Zaterdag, 19 juli 2014

We staan even na zeven uur op. We ontbijten weer op de kamer. Als we alle spullen weer hebben ingepakt laten we even na half negen dit prachtige hotel achter ons. We lopen naar de metro en zien dat het weekend is. Er zijn namelijk aanmerkelijk minder reizigers dan gisteren. Toen was het erg druk. Er rijden ook minder metrotreinen. We moeten daarom 20 minuten wachten. Tijdens het wachten zien we ook nu weer dat het metrostation aanmerkelijk schoner is dan in New York. Om te beginnen veel minder oud, maar ook ruimer, schoner en lichter. Ook de treinstellen zijn moderner en schoner. De metro brengt ons in ongeveer 20 minuten naar Ronald Reagan National Airport, waar we onze huurauto gaan ophalen.
Als we naar de balie van Alamo (de autoverhuurder) lopen houdt een man ons aan. Hij vraagt of we hem kunnen helpen. Hij is vanmorgen vrijgelaten uit de gevangenis na een straf van 10 jaar. Hij moet zich binnen een bepaalde tijd melden in Washington, maar hij is op de verkeerde trein gezet. Een militair heeft hem een lift gegeven naar het vliegveld. Nu kan hij met de metro naar Washinghton, maar ze hebben hem metromunten gegeven, maar die werken niet meer. Hij lijkt helemaal wanhopig. We geven hem onze metrokaart en vijf dollar om de kaart op te waarderen en wijzen hem de weg. De man is helemaal gelukkig. Wij zijn in een beetje in dubio. Hebben we iemand in nood geholpen of zijn we opgelicht?
Bij de balies van de autoverhuurders is het erg rustig, behalve bij één balie. Juist, die van Alamo dus. Na 20 minuten wachten zijn we aan de beurt en krijgen we de formulieren om de auto op te halen. De man probeert ons natuurlijk nog om ons een upgrade en een extra verzekering te verkopen. Die hebben we dus niet nodig. Dan naar de auto. Altijd spannend. Wat zal het worden? We hebben de keuze uit een witte Chevrolet Captiva en een donkere GMC. De Chevrolet ziet er mooi uit dus die kiezen we. De bagage verdwijnt in de kofferbak en dan moeten we even ontdekken hoe alles werkt. Er is een usb aansluiting waar we onze usb-stick met muziek kunnen aansluiten. We moeten even zoeken naar de aansluiting voor onze TomTom. Tot duurt het even voordat we de auto van de handrem af hebben, maar dan kunnen we echt weg.
We nemen de snelweg naar Front Royal. Dit plaatsje is gelegen aan de North Entrance van Shenandoah National Park en er is een grote Wall Mart waar we enkele boodschappen kunnen doen. Tegen de middag stappen we de Wall Mart binnen. We kopen een koelbox, water, frisdrank, melk en cereal voor ontbijt. Na het eten gaan we lunchen bij Applebees. Het is er leuk zitten, lekker eten en niet te duur. Wemaken gebruik van de wifi en krijgen een berichtje via raceboot van Hennie. In Geldrop is het 33 graden, een stuk warmer dus dan hier. Hier is het maar 27 graden en half bewolkt. Ook prima dus. Na de lunch rijden we het park in. De entree voor zeven dagen bedraagt $ 15. Niet flauw. We stoppen bij het visitorcentre en vragen er naar wandelroutes. Het is dan inmiddels half drie geweest. Later dan gepland. De ranger vertelt ons dat we nog ruim twee uur moeten rijden naar Elkton, de plaats waar we zullen overnachten. Als we weer in de auto stappen we of we deze middag nog een korte wandeling zullen doen of rechtstreeks naar ons hotel te rijden. De route is prachtig en de uitzichten zijn erg mooi. De bewolking komt echter steeds lager te hangen en het begint te regenen. Balen, en niet meer wandelen dus vanmiddag. Door de regen en omdat we ruim boven 3000 voet hoogte zijn gekomen zakt de temperatuur naar 61 graden Fahrenheid, 16 graden Celsius dus. Plots staan er een aantal auto’s stil op de weg. Mensen kijken in de bossen naast de weg. We kijken ook, maar zien niets. Waarschijnlijk een beer. Dan komt er een ranger aan die de mensen gebied om door te rijden. Geen beer gezien dus.
Na ruim twee uur rijden komen we bij de afslag naar Elkton. Vanaf de afslag is het nog vijf minuten rijden naar het Country View motel, waar we twee nachten zullen slapen. Toen we in januari in deze omgeving naar een hotel zochten was dit zo’n beetje het beste wat we konden vinden. Er was geen website, geen e-mailadres alleen een telefoonnummer te vinden. Toen we belden om te reserveren zei de man alleen: It’s oké, ask for Bob. Hij hoefde niet eens onze namen te weten. Nu ontmoeten we Bob. Aardige man, met een slang van ruim tien meter verbonden aan een zuurstoffles. We struikelen bijna over de slang, maar Bob blijft lachen. Onze hotelkamer blijkt een klein oud huisje in een rij van vijf huisjes. Ook binnen is alles oud, beetje smoezelig, maar ook wel gezellig. Twee queenbedden (1.40 m breed), een enorme relaxfauteuil en een televisie uit de vorige eeuw. Gelukkig heeft de tv wel een kleurenbeeldscherm. De badkamer is ruim, maar we hebben wel ooit een schonere gezien.
Als we onze spullen een plekje hebben gegeven rijden we naar Elkton om iets te eten. We moeten even zoeken, maar we vinden uiteindelijk een klein simpel restaurantje waar we erg lekker eten. Goedkoop ook, we rekenen voor ons samen $ 15,- af.
In de auto zien we dat er een waarschuwingslampje brandt. Vreemd, de auto is nagenoeg nieuw. Toen we hem vanmorgen meekregen stonden er slechts 150 mijl op de teller. Er is geen handboek in de auto aanwezig. Met de wifi van het restaurantje gaan we googelen en vinden een digitale handleiding. Volgens de handleiding moeten we zo snel mogelijk naar een garage. Wat nu? We proberen de verhuurder te bellen, maar we kunnen het 1800 nummer met onze mobiele telefoon niet bereiken. We gaan terug naar binnen. We mogen de telefoon van de serveerster gebruiken. Het 1800 nummer is tenslotte gratis. Nu krijgen we wel contact. Het gesprek verloopt wat moeizaam, maar na een half uurtje zijn we er uit. We kunnen voorlopig wel doorrijden. Maandag, overmorgen dus kunnen we in Roanoke een vestiging van Alamo bezoeken en daar zullen ze het probleem oplossen of we krijgen daar een andere auto. Helemaal fijn. We bedanken de serveerster en rijden terug naar ons motel. Rond elf uur gaan we slapen.