Dinsdag, 22 juli 2014

Dinsdag, 22 juli 2014
We staan rond half acht op en nemen eigenlijk te veel tijd om wakker te worden. Het ontbijt is bij Days Inn inclusief, maar stelt eigenlijk niet zo veel voor. Anne-Marie eet een wafel met suiker en Walter twee sneetjes toast met pindakaas. We vertrekken uiteindelijk om kwart over negen. We rijden weer naar de Blue Ridge Parkway. We zien op deze weg al snel weer een hertje in de berm. Even later hebben we er bijna een op de bumper. Het hertje sprong juist op tijd de goede kant op. Hoewel de weg prachtig is besluiten we hem te verlaten om verder te gaan over de highway. Een highway is vergelijkbaar met onze 80 km-weg. Voordeel is dat we iets sneller mogen rijden, en we zien iets meer van de omgeving behalve de prachtige natuur.
In het lied “Country roads take me home“, zingt John Denver over de staat Virginia en die staat is heel mooi. We zien mooie landerijen, zwarte koeien in de weilanden en prachtige huizen. In de kleine dorpjes zijn restaurantjes waar je “home cooked meals” kunt krijgen en je boodschappen doe je er in de general store. Maar vooral de huizen vinden we geweldig. Nagenoeg alle huizen hebben een veranda om een gedeelte of om het gehele huis. Op sommige van die veranda’s staat een schommelstoel. De kleinere huizen zijn niet veel groter dan een uitgebouwde stacaravan, de grotere zijn complete landhuizen. Meestal is er slechts één verdieping, maar bij sommige grote huizen zijn er twee verdiepingen. Ook bij de tweede verdieping is er dan soms een veranda. We vinden het helemaal geweldig. Maar als we goed kijken zien we dat veel huizen in slechte staat van onderhoud zijn.
Tegen de middag passeren we de grens met North Carolina. We beginnen honger te krijgen maar het duurt even voordat we in een plaatsje komen waar we een restaurantje kunnen vinden. Dat lukt uiteindelijk even na één uur in een klein plaatsje.
Na de lunch wordt de weg weer breder en schieten we snel op. We stoppen in het plaatsje Blowing Rock bij een outletshop. Er zijn maar weinig winkels, maar Anne-Marie weet toch iets leuks te kopen bij een vestiging van Banana Republic Factory. Daarna is het nog zo’n anderhalf uur rijden naar Asheville. In Asheville slapen we in een Motel 6. Het is eigenlijk helemaal niet zo’n geweldig hotel, maar we overnachten hier omdat we dit zes jaar geleden ook hebben gedaan. We hebben toen enorm gelachen met de dame achter de receptie.
Als we onze bagage hebben gedumpt op onze kamer gaan we naar het centrum van Asheville. We weten nog van 2008 dat het daar heel gezellig is. Leuke restaurantjes, barretjes en straatartiesten. We moeten even zoeken, maar we vinden het plein waar het zo gezellig is. Er hangt een beetje een jaren 60 hippysfeer. Lekker ongedwongen, leuke muziek en dansende mensen. Maar van het ene op het andere moment begint het enorm te regenen. Terwijl we schuilen onder een overkapping gaat de muziek gewoon door. En ook blijven sommige mensen in de stromende regen gewoon dansen. Als de regen is gestopt vinden we een restaurantje waar ze lekker eten hebben en livemuziek. Rond tien uur zijn we terug op de hotelkamer, kijken nog een aflevering van Sex and the city en gaan dan slapen.